In 1979 stelde de Amerikaanse kunstenares Judy Chicago ‘The Dinner Pary’ tentoon (foto links). Het werk werd op slag beroemd. Veertig jaar later vulde de Nederlandse kunstenares Patricia Kaersenhout Chicago’s verhaal aan met ‘Guess Who’s Coming to Dinner, Too?’ (foto rechts). Waarom was ‘The Dinner Party’ vier decennia geleden zo hard nodig en waarom is een aanvulling daarop nu eveneens noodzakelijk?

Judy Chicago (1939) kreeg tijdens haar opleiding een college cultuurgeschiedenis. De docent beloofde zijn studenten dat hij in het laatste college speciaal aandacht zou besteden aan de inbreng van vrouwen, iets waar Chicago zich erg op verheugde. Toen het laatste college begon, beklom de docent het podium en sprak zijn toehoorders toe dat de inbreng van vrouwen precies gelijk stond aan nul. Judy Chicago was te verbouwereerd om het te geloven en besloot zelf op onderzoek uit te gaan. Het resultaat werd de installatie “The Dinner Party’: een driehoekige tafel met 39 couverts voor mythische en historische vrouwen onder wie de kunstenares Georgia O’Keeffe en de schrijfster Virginia Woolf. Het geheel staat op een tegelvloer met daarop weer tientallen namen van degenen die ‘nul inbreng in de cultuurgeschiedenis’ hadden gehad.

De installatie werd een hit met lange rijen tot gevolg. Er kwam echter ook kritiek, omdat er aan tafel weinig plaats was gereserveerd voor vrouwen van kleur en zwarte vrouwen. Slechts een, de activiste en vrijgevochten slaaf Sojourner Truth, kreeg een plaats aan tafel. Daarom vulde Particia Kaersenhout het verhaal aan met 38 namen van louter vrouwen die op ‘The Dinner Party’ afwezig waren en die zwart of van kleur zijn. Zo us er een plaats voor de militaire en religieuze Amazigh leidster Dahlia die in de zevende eeuw  het Berberse verzet tegen de oprukkende Arabische legers leidde. Ook zit Marsha P. Johnson aan tafel, een transvrouw en activiste uit New York die onder onopgehelderde omstandigheden om het leven kwam.

Bij een vergelijking van de twee foto’s valt op dat het vaatwerk anders geschikt is. Op ‘The Dinner Party’ heeft elke gast haar eigen bord. Bij Kaersenhout wordt het eten gedeeld en is het maal minder individualistisch. Kaersenhout benadrukt dat haar tafel geen kritiek is op Chicago’s werk. Het vult wel een lacune, zoals ook de tafel van Chicago in 1979 een lacune opvulde.