Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, een van de belangrijkste kunstenaars van de Italiaanse renaissance. Zelfs zo belangrijk dat we genoeg aan zijn voornaam hebben om te weten over wie het gaat, iets dat maar voor een handjevol kunstenaars geldt. Michelangelo was schilder, beeldhouwer, architect, en alsof dat nog niet genoeg was, ook getalenteerd dichter.

Zowel het plafond van de Sixtijnse Kapel, als het Laatste Oordeel op de wand bij het altaar, zijn beschilderd door de Florentijnse kunstenaar. De fresco’s zijn een hoogtepunt in de westerse kunstgeschiedenis en hebben invloed gehad op generaties kunstenaars, lang na het overlijden van Michelangelo en zijn zowat in een collectief visueel geheugen gegrift.

Meer dan schilder zag hij zichzelf echter als beeldhouwer. De min van de jonge Michelangelo was de vrouw van een steenhouwer, zodat hij later in leven de grap zou maken dat de liefde voor het beeldhouwen er bij hem met de melk ingegoten was. Zo zijn de Pietà en de David meesterwerken die hij voor zijn dertigste al voltooid had. Het is ook geen wonder dat op zijn graf, van de drie kunsten die als vrouwfiguren vertegenwoordigd zijn, de sculptuur het verdrietigst is.

Als architect mocht Michelangelo zich bezighouden met misschien wel het meest prestigieuze project van de zestiende eeuw: de Sint-Pieter in Rome. De koepel, die nog steeds de skyline van de Eeuwige Stad domineert, is door hem ontworpen.

De lezing wordt samen verzorgd door Wouter Maas, MA en drs. Krzysztof Dobrowolski-Onclin.